20.4.06

O imperativo de Hermes


Corre. Desprende-te dos teus medos e corre. Ziguezagueia entre os altos e baixos mas corre; da velhice; do desespero. Corre...corre...corra! Corra do reflexo visto inadvertidamente no espelho, corra do insólito, do inodoro, do incolor e do indolor. Corra de si mesmo, corra contra a correnteza. Corra! Corra! Corre...escorre, escarra, escora. E corra novamente, corra com a semente, corra contra a frenética...mente; corra no escuro, corra para a paz. Corra na rua coberta de ácido e para as janelas dos olhares indiscretos e invasivos. Corra contra o fluxo infinito de palavras. Corra e sue, e libere o que te aprisiona....


- deixar a vida correr leve como aqueles saquinhos que sempre voam pela rua, calmos na sua dança cheia de poética, também pode ser uma alternativa. 350 km/h x dexa a vida me levar.


-Pra não se perder por ai, posto aqui:

"Você é uma serpentina colorida
De vermelho na boca e preto no olhar
Que alguém jogou, no carnaval da vida,
pra eu pegar"
Mauro Leite

Nenhum comentário:

FOOD FOR THOUGHT

Although you may not stumble across a Martian in the garden, you might stumble across yourself. The day that happens, you´ll probably also scream a
little.And that will be perfectly allright because it´s not every day you realise you are a living planet dweller on a little island in the universe. (Jostein
Gaarder- The Solitaire Mystery)